Sztuka improwizacji na gitarze część 2 - Improwizacja harmoniczna Sylwester Laskowski

Sylwester Laskowski

Urodzony w 1973 roku. Grę na gitarze rozpoczął w wieku czternastu lat w Ostrołęckim Towarzystwie Muzycznym im. G. Bacewicz w klasie Bernarda Ochenkowskiego, Naukę kontynuował w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. F. Chopina w Ostrołęce w klasie prof. Janusza Bączka, w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. F. Chopina w Warszawie w klasie prof. Ryszarda Balauszko oraz w Warszawskiej Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie prof. Marcina Zalewskiego, jak również na kursach i lekcjach mistrzowskich w Polsce i w Austrii.
Koncertuje i bierze udział w regionalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach gitarowych.  Równolegle z nauką gry na gitarze rozwija swoje zainteresowania improwizacją i kompozycją. Zasadniczą część jego twórczości stanowią miniatury gitarowe. Jedna z nich - sześcioczęściowa suita Reminiscencje, zostaje zarejestrowana przez jednego z największych polskich wirtuozów gitary młodego pokolenia - Grzegorza Krawca, na płycie Journey - Podróż wydanej w Japonii w 2005 roku.
Działalność artystyczną rozwija również jako tenor Chóru Warszawskiej Opery Kameralnej oraz dyrygent kameralnego zespołu chóralnego.
Ukończył również studia magisterskie i doktoranckie na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej o specjalności Telekomunikacja.
Od sierpnia 2004 - żonaty.
Od kilku lat stałym miejscem jego muzycznej aktywności jest kościół xx. Pallotynów przy ulicy Skaryszewskiej w Warszawie. Tam zwykle improwizuje.

Przedmowa

Zawsze ujmowało mnie, jak robią to wytrawni pianiści. Harmonia zdaje się im płynąć spod palców, tworząc barwne tło dla realizowanych równocześnie melodii. Innym razem sama z siebie wychodzi na plan pierwszy, tworząc zmyślne i logicznie połączone struktury. Jak oni to robią? Jak to zrobić na gitarze? Odpowiedzmy sobie szczerze: tak samo się nie da. Gitara nigdy nie dorówna możliwościom harmonicznym fortepianu. Ograniczenia instrumentu (skala, liczba strun, rozstaw dźwięków), jak i warunki fizyczne człowieka (liczba palców i rozciągliwość jednej -lewej lub prawej, jak kto woli - dłoni) znacząco zawężają możliwości harmoniczne nawet najbieglej szych gitarzystów. W konfrontacji z fortepianem, gitara - jako instrument harmoniczny wypada zdecydowanie gorzej.
Konfrontacja z królem instrumentów harmonicznych stawia gitarę w podobnym świetle, jak konfrontacja szybkich samochodów sportowych z gigantami Formuły l - choć konfrontację przegrywa, pozostaje ciągle obiektem uznania. Chciałbym pomóc Ci to odkryć i jak najpełniej wykorzystać.
Moim celem jest dostarczenie Ci takich narzędzi, których zastosowanie sprawi, że będziesz sprawnie operował różnymi środkami harmonicznymi, a przy tym będziesz dokładnie rozumiał co robisz. Nie chcę Ci pokazywać kolejnych ciekawych akordów, chcę pokazać Ci, jak je budować, byś mógł to w przyszłości zrobić sam: w dowolnej tonacji, dowolnym miejscu na gryfie i z wykorzystaniem dowolnej kombinacji strun.
Dla wielu z nas, gitarzystów magiczne hasło C - dur kojarzy się odruchowo z pierwszą pozycją na gryfie i owym charakterystycznym układem palców, poznanym w trakcie nauki akompaniamentu do po raz pierwszy w życiu zagranej piosenki. Że są to w istocie trzy dźwięki, które z dokładnością do oktawy zagrać można na gitarze conajmniej na czterdzieści sposobów - to już wie nie tak wielu. A jeszcze mniej będzie takich, którzy rozumieją, w jakich tonacjach ów akord w sposób uzasadniony można wykorzystać. A zdaje się, że są to przecież podstawy.
Harmonia jest dziedziną przebogatą. To, co proponuję Ci w tej części podręcznika, to solidna partia materiału, który z jednej strony wprowadzi Cię w zagadnienia zapewne dla Ciebie nowe, z drugiej zaś, usystematyzuje Twoje myślenie i pozwoli umieścić w szerszym kontekście to, co już dobrze było Ci znane. To dopiero początek, ale będzie on konkretny, gruntowny i z rozmachem.