Szkoła gry na skrzypcach częśc 1 Józef Powroźniak, Zenon Feliński, Emil Górski
Szkoła gry na skrzypcach częśc 1 Józef Powroźniak, Zenon Feliński, Emil Górski
- Publikacja zawiera uwagi wstępne - opis instrumentu, postawy muzyka, położenia rąk, trzymanie smyczka i in. Część praktyczna rozpoczyna się od prowadzenia smyczka w żywych wartościach ćwierćnutowych.
Prawa autorskie do opisu przedmiotu, użytych zdjęć i próbek brzmieniowych są zastrzeżone zgodnie z ustawą o ochronie praw intelektualnych i praw pokrewnych. Kopiowanie i wykorzystywanie ich w całości lub w części bez zgody właściciela jest prawnie zabronione. Podstawa prawna: Dz. U. 94 nr 24 poz. 83, sprost.: Dz. U. 94 nr 43 poz. 170. Podane ceny są jedynie informacją handlową (art. 71. KC) i nie mogą być traktowane jako oferta handlowa (art. 66. ust.1 KC).
Pewną nowością w polskiej literaturze dydaktycznej jest prowadzenie smyczka nie od nut całych, lecz od ćwierćnut, granych za pomocą stosunkowo żywych i krótkich pociągnięć, które nazwaliśmy ruchami jednostkowymi. Ruchy te są fizjologicznie najłatwiejsze, co może potwierdzić obserwacja człowieka, który po raz pierwszy bierze skrzypce do rąk i usiłuje grać. Posługuje się on wówczas żywymi ruchami prawej ręki i małymi odcinkami środkowej części smyczka. Dalszy rozwój prowadzenia smyczka powinien być zgodny z zasadami fizjologii, a sprawdzianem tego winna być łatwość wykonywania ruchów przez ucznia, odzwierciedlającym się w dobrym brzmieniu dźwięków. Żywe rytmy działają na młodocianych uczniów również bardzo zachęcająco, a w podanej tu formie nie przedstawiają trudności: brzmienie ich jest zazwyczaj czystsze niż brzmienie długich wytrzymanych nut. Przechodzimy więc od nut krótkich stopniowo ku coraz dłuższym, a nie odwrotnie. Jeśli przy tym nie krępujemy przesadnie ruchów ucznia (np. Dociąganie smyczka do pewnego wytyczonego punktu, lub zbyteczne trzymanie palców lewej ręki na strunach), wówczas często możemy zaobserwować u najmłodszych uczniów instynktowną zręczność i nieoczekiwaną wręcz precyzje w grze.
Nowoczesna pedagogika jest dziś zgodna w opinii, że przewodnią rolę w nauce gry na instrumencie powinien odgrywać słuch muzyczny i dlatego największy nacisk należy kłaść na naukę solfeżu. Uczeń powinien zasadniczo to, co ma zagrać, najpierw zaśpiewać, gdyż bez tej umiejętności trudno uczniom osiągnąć czystość intonacji. Odnosi się to tak do poszczególnych interwałów, jak też do ćwiczeń i pieśni w odpowiednich fragmentach lub nawet w całości. Wyrobienie u ucznia samokontroli, stałej czujności ucha i samodzielnego poprawiania intonacji to jedno z naczelnych zadań pracy nauczyciela.
Używanie krzyżyków już w pierwszych lekcjach ma uzasadnienie w tym, że staramy się zachować półton między palcem 2 i 3, które z natury zbliżają się do siebie. (System ten stosowany jest już od dość dawna też przez inne szkoły). Dzięki temu zyskujemy już od początku nauki trzy gamy durowe w obrębie jednej oktawy, zaczynających się od pustych strun D, A, G.
Wymaganie od ucznia stałego zatrzymywania palców na strunach bez istotnej potrzeby okazało się bezcelowe, a nawet szkodliwe. Ze względu na ekonomię poruszeń zatrzymywanie palców pożądane jest tylko w pewnych zastawieniach dźwięków, np. przy bezpośrednim, zwłaszcza kilkukrotnym powrocie do tego samego palca, i wtedy uczeń zazwyczaj instynktownie sam palce zatrzymuje. Integracja nauczyciela jest dopiero wtedy konieczna, gdy uczeń nie przejawia tego samorzutnie. Zwolennicy zatrzymywania palców na strunach podają jako główny argument względy intonacyjne. Wiemy jednak, że tzw. drabinka, utworzona przez zatrzymane na strunie palce, jako sposób zbyt mechaniczny pociąga za sobą w krótkim czasie przytępienie zdolności słyszenia danych dźwięków. Jednostronne zatem zwracanie uwagi na odległości palców nie daje gwarancji czystości intonacyjnej dźwięku na skrzypcach. Prócz tego równoczesne trzymanie palców na strunach utrudnia początkującym swobodne ich poruszanie, a tym samym poprawienie nieczysto zagranej nuty.
Jeżeli chodzi o posługiwanie się niniejszym podręcznikiem, to pragniemy nadmienić, że nauczyciel winien to czynić w sposób samodzielny i twórczy, a nie mechaniczny i szablonowy. Odnosi się to w pierwszym rzędzie do ilości przerabianego materiału w zależności od uzdolnień i chłonności ucznia. W pewnych więc wypadkach nauczyciel musi nawet rozszerzyć materiał szkoły różnymi wariantami ćwiczeń, pieśniami i utworami na odpowiednim stopniu trudności. Naczelna zasada dydaktyczna nakazuje, aby przejść do materiału następnego dopiero po opanowaniu poprzedniego. Nauczyciel winien bowiem pamiętać, że od poprawnego opanowania przez ucznia podstawowych elementów gry na skrzypcach już od samego początku nauki ( będą zależały dalsze jego postępy w grze skrzypcowej. Niniejszy podręcznik wytycza drogę tej nauki - zadaniem nauczyciela jest prowadzić ucznia po tej drodze w sposób jak najbardziej racjonalny i skrupulatny, a jednak żywy i przyjemny.
Z. Feliński, E. Górski, J. Powroźniak
Do pobrania
Symbol
SGNS1
Kod producenta
9788322410233
Ilość stron
88
Oprawa
miękka
Opracowanie na
skrzypce
Wydawnictwo
Polskie Wydawnictwo Muzyczne
Autor
Feliński Zenon
Górski Emil
Powroźniak Józef
Zapytaj o produkt
Napisz swoją opinię